ضرورت بقای انسان‌شناسی علم و فناوری و نیاز به آن، مستلزم ایجاد نسل جدیدی از گزینه‌های قوی برای انتقال میراث تبارشناسی به آینده‌های مشترک است. از آنجا که ما اکنون از جامعه‌شناسی مرتونی علم (که بر آرمان‌های تنظیمی شکاکیت سازمان‌یافته، عینیت بی‌طرفانه، جهان شمول‌گرایی، و مالکیت اشتراکی ایده‌ها تاکید دارد) به سوی تحلیل‌هایی حرکت کرده‌ایم که در واقع، دانشمندان ارائه می‌دهند، اکنون باید گونه‌ای از انسان‌شناسی علم و فناوری را فرمول‌بندی کنیم که هم در گزینه‌های فرهنگی جوامع نامتجانس حضور دارند -یعنی جوامعی که علم در آن‌ها پرورش یافته‌ و فناوری میان مردم...