نظریه پردازی در رشته روابط بین‌الملل از ابتدا با مفروض انگاشتن برتری عقلانیت بر عاطفه همراه بوده است. در ادامه سنت های فلسفه سیاسی، در روابط بین الملل نیز عواطف مخرب تصمیم‌گیری درست پنداشته می شدند. عواطف عناصری بودند که برای رسیدن به حداکثر مطلوبیت، باید آنها را مهار کرد. در این دوگانگی عقلانیت و عاطفه، دولت‌ها به عنوان کنشگران اصلی روابط بین‌الملل موجودیت‌های به حساب می‌آمدند که به دور از احساسات سعی در تامین منافع مادی داشتند. منفعت ملی نیز به صورت مادی و عقلایی تعریف و چراغ راه سیاست خارجی دانسته...